اما روزهای خوش نیز دور از انتظار نیستند، گهروندها امیدوارند بازی بعدی خانگی تیم فوتبال شان (مقابل نفت تهران) در خرم آباد انجام شود تا از فواید میزبانی و حضور پرشمار هواداران بهره مند شوند، به هر حال گهر نشان داده است هیچگاه تیم از پیش بازنده ای نبوده و نیست، پورمند سرمربی جدید تیم اینک انگیزه های زیادی برای نتیجه گرفتن دارد، او در بازی مقابل صبای قم نیز هدایت نیمکت را در غیاب تارتار برعهده داشت و نشان داد شجاعت استفاده از بازیکنان جوان تر و بی ادعا تر را دارد او در آن بازی برای نخستین بار از سعید رازانی در درون دروازه خود استفاده کرد و از دقیقه هفتاد مجید خمیسی، جوان دورودی را به جای محمد پروین بازیکن با تجربه و نامدار خود روانه میدان نمود.

اما در سوی دیگر، تراکتورسازی نیز که از نظر امکانات مالی و سابقه فوتبالی قابل قیاس با تیم تازه وارد لرستانی نیست و امسال قرار است برای اولین بار از جمله نمایندگان ایران در لیگ اسیا نیز باشد، در هفته های اخیر چندان نتایج دلچسبی نگرفته است، این تیم هرچند تنها با چند امتیاز فاصله با صدر جدول در رده هفتم قرار گرفته اما دچار بحران هایی است که اختلاف حاج صفی، ملی پوش و از جمله تاثیرگذارترین بازیکنان تراکتورسازی (روزنامه ها از اعزام وی به پادگان خبر دادند) یکی از این موارد است.

به هر حال شکی نیست که تیم اوليويرا با استرس پا به میدان خواهد گذاشت و اگر گهر بتواند همان طور که در خانه فجرسپاسی و صبای قم از دروازه خود دفاع سخت کوشانه ای نشان داد، در این بازی نیز عمل کند می توان پیش بینی کرد با خلق یک شگفتی از دیار آذربایجان بازگردد و در آستانه انجام بازی های خانگی در جمع هوادارانش یک بار دیگر توجه ها را جلب کند و امید ها را زنده نماید.

تراکتورسازی و گهر؛ روایتی دیگر از فوتبال ایرانی

اما اهمیت این بازی فقط در عملکرد این دو تیم درون زمین فوتبال و وضعیت آن ها در جدول رقابت ها نیست، این بازی نقطه عطف روایتی دیگر از فوتبال و فرهنگ در ایران است، هرچند در سیل خروشان توجه بی امان رسانه های ملی به روایت اصلی و غالب و تهران محور (پرسپولیس و استقلال) در حاشیه مانده است.

گهر دورود و تراکتورسازی تبریز روایتی متفاوت از فوتبال ایرانی ارائه می دهند متفاوت از تمام سال هایی که دو رنگ قرمز و آبی بر زمین های چمن ایران سایه انداخته بود.

تراکتورسازی از جمله تیم های باسابقه شهر تبریز است، اما در سال های اخیر و با صعود مجدد به لیگ برتر و سپس عملکرد فوق العاده اش، این تیم را محبوب ملیون ها ایرانیِ ترک زبان در آذربایجان و سراسر کشور نموده است.

تراکتورسازی تبریز نشان داده تیم های غیر تهرانی هم می توانند در خارج از شهر خود هوادرانی داشته باشند، سال ها عادت کرده بودیم فقط دو تیم پرسپولیس و استقلال تهران را دارای هوادارانی در سراسر کشور بدانیم، اما حالا سال هاست شعارهای ترکی در همه استادیوم های ایران، در بازی های تراکتورسازی در مقابل سایر تیم ها شنیده می شود.

گهر دورود نیز گرچه از نظر سابقه فوتبالی، امکانات مالی و کسب نتایج خیره کننده قابل مقایسه با رقیب آسیایی شده خود نیست اما با توجه به شگفتی سازی و پیشتازی خود و با داشتن لقب اولین تیم لر در سطح اول فوتبال کشور، هواداران دوآتشه و پیگیری دارد که برای تشویق تیم خود در لیگ دوازدهم فوتبال ایران، پدیده ورزشگاه های شهرهای مختلف هستند.

به هر حال اگر هویت های قرمز و آبی هیچ ارتباطی به قومیت، طبقه اجتماعی، شهر محل زندگی و ... ندارند، دو تیم گهر و تراکتور را از جمله باشگاه هایی دانست که همه جای جهان هستند، معتبر ترین این نوع باشگاه ها، بارسلونای اسپانیا است که با شعار "چیزی بیش از یک باشگاه فوتبال"، توانسته است نماد و پرچم جنبشی باشد که می کوشد زبان و فرهنگ کاتالان را در ورزشگاه ها زنده نگهدارد.

البته همیشه کسانی هستند که از تیم های دارای هویت واهمه دارند و در سال های اخیر شاهد برخی حساسیت ها نسبت به تیم تراکتورسازی بوده ایم، اما اینک با فروکش کردن آن حساسیت ها و همچنین کم شدن سوء استفاده برخی جریانات سیاسی، کسی از اینک ترک ها و لرها در لیگ برتر تیمی با هویت قومی داشته باشد هراسی ندارد و به خوبی می دانیم چنین باشگاه های فوتبال می تواند بخش هایی از استعداد ورزش ایران را به ورزشگاه ها بکشاند که هرگز توسط تیم های بزرگ پایتخت نمی توانست فعال شود.

امروزه لرها از اینکه در لیگ برتر بازی می کنند احساس خوبی دارند و می توانند خود را خیلی بهتر از پیش در نقشه ایران، زنده و پویا ببینند، هواداران گهر و تراکتور همراه تیم هایشان سفر می کنند و در کشاکش رویارویی و تعامل با سایر هموطنان قرار می گیرند.

گهر و تراکتورسازی، از ایران دیگری روایت می کنند، ایرانی که چه بسا در سایه تهران بزرگ به محاق فراموشی رفته است، همان طور که فوتبال ایران فقط استقلال و پرسپولیس نیست، ایران فقط تهران نیست، همان طور که زبان و فرهنگ ایرانی، فقط گویش و فرهنگ تهرانی نیست، لازم نیست تمام مردم ایران فقط به دو رنگ قرمز و آبی تقسیم شوند.

البته تیم های پرهوادار شهرستانی دیگری نیز همیشه بوده اند، از ملوان بندرانزلی و داماش رشت گرفته تا نفت آبادان و شاهین بوشهر، باشگاه های پرهواداری سال ها در فوتبال ما بوده اند اما عرصه اقبال به این تیم ها معمولا محدود به استان خود (و حتی فقط شهر خود) بوده است، تراکتورسازی تبریز و گهر دورود تنها تیم هایی هستند که وقتی در استادیوم آزادی بازی می کنند آنقدر صدای رسایی دارند که اگر هواداران پرسپولیس به عادت همیشگی فریاد زدند "پرسپولیس" و منتظر ماندند تا طرف رو به رو بگوید "سرور استقلاله" به جای این جواب آشنا بشنوند: "سوراخه"! و بفهمند آنها تنها صدای ایران نیستند!